De Volmaakte Feminist - Artikel AD
Algemeen Dagblad April 2022 – Marcel Moring
Vanavond ga ik voor het eerst naar het Boekenbal. Als beginnend publicist en auteur heb ik daar altijd van gedroomd. De schrijverswereld wordt nog altijd gedomineerd door witte mannen. Daar mag best wat meer kleur en vrouwelijkheid bij.
Na de verschijning van mijn eerste boek werd ik in sommige literaire kringen beschouwd als die leuke Caribische schrijfster, maar het ging niet altijd over de inhoud van mijn werk. Dat was frustrerend.
Mede daardoor ben ik lange tijd op zoek geweest naar mijn identiteit. Moest ik mij gaan ontwikkelen als schrijfster, of moest de aandacht uitgaan naar mijn fulltime baan?
Als senior beleidsadviseur bij de gemeente Rotterdam richt ik mij op het stoppen van eer-gerelateerd, huiselijk én seksueel geweld tegen vrouwen. Vanwege mijn Hindoestaanse en Surinaamse wortels, weet ik maar al te goed dat ik een belangrijke functie bekleed. Ook besef ik dat ik geluk heb gehad door de keuzes van mijn ouders.
Mijn vader, die opgroeide in Nickerie, ten noordwesten van Suriname, komt uit een conservatieve Hindoestaanse familie. Het leven van vrouwen bestaat daar vooral uit trouwen, kinderen krijgen en het huishouden. Zo’n bestaan wilde hij niet voor zijn dochters, besefte hij na zijn migratie naar Nederland.
Ik ben geboren in Almelo. Op mijn zevende verhuisden we naar Alphen aan den Rijn. Wij vielen op als gezin, omdat we anders waren dan de rest. Ik vond dat bijzonder en soms had ik daar moeite mee als kind en ik stelde er thuis vragen over.
Mijn ouders waren vooral gericht op de toekomst. Zij richtten zich op aanpassen en inburgeren, maar ik wilde juist laten zien wie ík was. Die nederigheid, daar kon ik niet tegen. Al begrijp ik wel waar dat gevoel vandaan komt. Mijn overgrootvader heeft nog als contractarbeider op de plantages van Suriname gewerkt. Het was een kwestie van overleven. Het laten horen van je stem zit dan niet meteen in je genen.
Tijdens verjaardagen en bruiloften in Rotterdam, waar veel Surinaamse vrienden en familie wonen, merkte ik dat ik mij in de grote stad beter op mijn gemak voel. Minder bekeken. Eenmaal studerend
Maar voor de kansen die ik heb gekregen, ben ik mijn ouders eeuwig dankbaar. Mijn vader is recent 68 jaar geworden. Vanwege zijn verjaardag heb ik mijn ouders een kamerjas met hun namen erop en een hotelovernachting cadeau gedaan.
Ook mijn moeder heeft gehamerd op de zelfstandigheid van mij en mijn zusje. Je diploma is je eerste man, was bij ons het credo. Als jong meisje denk je dat het normaal is dat je mag studeren, maar toen ik mijn nichtjes ontmoette in Suriname, besefte ik dat zij veel minder kansen kregen dan wij. Desondanks hebben ze allemaal hun weg gevonden. Het strijden zit bij de vrouwen in mijn familie wel echt in de genen.
Ik was de eerste uit de familie die naar de universiteit ging. Mijn zus en ik werden gepusht om te gaan studeren. Dat bracht wel druk met zich mee. Ik wilde mijn vader trots maken, al was het alleen maar omdat wij zijn droom leefden. Studeren op de universiteit, dat had hij zelf ook wel gewild. Op latere leeftijd heeft hij zijn HBO diploma nog gehaald, het doorzetten heb ik niet van een vreemde.
Toen mijn eerste boek ‘Vervoering’ niet alleen in Nederland, maar ook in Suriname in de schijnwerpers stond, vroeg ik mijn vader of hij eindelijk trots op me was? Dat was hij altijd al, was het antwoord. Gek genoeg had ik dat nooit in de gaten.
En dat terwijl mijn ouders altijd pal achter mij stonden. Ik herinner mij hun toestemming om te gaan samenwonen met mijn man. Dat leverde verwondering op in delen van onze gemeenschap, aangezien we niet getrouwd waren en het voor sommigen gebruikelijk is om als maagd het huwelijk in te gaan. Wat een onzin. Je moet als vrouw toch lekker je seksualiteit kunnen ontdekken? Onbewust doorbraken we een taboe.
We maakten beide carrière. Toen we eenmaal getrouwd waren en klaar voor een gezin, bleek ik niet zwanger te raken. Onderzoek wees uit dat ons niets mankeert. Misschien komt het er ooit nog van, maar ik weet nog niet of ik dat nog zou willen. Je kan op veel manieren moeder zijn heb ik gaandeweg geleerd, ook als het rolmodel dat ik nu probeer te zijn voor andere vrouwen.
Mijn partner heeft mij daarin altijd gesteund. Met jou alleen ben ik al compleet gelukkig, zei hij telkens weer, als ik in de put zat. Lange tijd heb ik mij als vrouw onvolmaakt gevoeld. De samenleving is toch erg gericht op trouwen en kinderen krijgen.
Ooit zou ik met een boek kinderloosheid bespreekbaar willen maken, taboes willen doorbreken en stelling willen nemen: want je bent wel degelijk een volmaakte vrouw zonder kinderen.